ΣΤΟΥ ΦΕΓΓΑΡΙΟΥ ΤΗΝ ΑΓΚΑΛΙΑ Στου φεγγαριού την αγκαλιά Άφησα ένα δάκρυ Πλησίαζαν μεσάνυχτα Κι ονειροπόλα έγερνα Σ’ ενός βράχου την άκρη Γλίστρησε απ’ τα μάτια μου Κι έπεσε σαν αστέρι Πριν ακουμπήσει απαλά Στ’ αγγέλου μου το χέρι -Πού θα το πας τον ρώτησα Ειν ένα δάκρυ πόνου Φυλακισμένο στην καρδιά Δεν τα’ άφησα ποτέ να βγει Στο πέρασμα του χρόνου… Είν' ένα δάκρυ που κυλά για του πολέμου την φωτιά για του φτωχού την πείνα για κάθε μάνα που λυγά σ ενός παιδιού το μνήμα για το μικρό το ορφανό που μια αγκαλιά δεν έχει και που τις νύχτες του βουβά το μαξιλάρι βρέχει... Έσκυψε, εγονάτισε μου έσφιξε το χέρι και άφησε το δάκρυ μου να γίνει έν' αστέρι.... και με φωνή αργόσυρτη ουράνια και θεία σιγοψυθίρισε γλυκά.... *** -Όλα τα’ αστέρια εκεί ψηλά Που λάμπουν σαν διαμάντια Έχουν κυλήσει αργά καυτά Από χιλιάδες μάτια Ένα απ αυτά, απ’ αύριο Θα ‘ναι και το δικό σου Να το κοιτάζεις και να λες Πως είν’ το μυστικό σου!
μια σειρα στιχων προς μελλοποιηση...